همسر زلمی خلیل زاد: افغانستان امن‌تر از هر زمانی دیگر است، بازگشت پناهجویان افغان به کشورشان مشکلی ندارد
در پی اعلام وزارت امنیت داخلی ایالات متحده مبنی بر عدم تمدید وضعیت حفاظتی موقت (تی.پی.اس) برای حدود ۸ هزار پناهجوی افغان در آمریکا، واکنش‌های گسترده‌ای از سوی فعالان، سازمان‌های غیردولتی و خود پناهجویان صورت گرفته است. اما در میان طوفان این مخالفت‌ها، شرل بنارد، نویسنده، پژوهشگر ارشد امنیت ملی و همسر زلمی خلیل‌زاد، نماینده پیشین آمریکا در امور افغانستان، در مقاله‌ی در نشریه نشنال اینترست از تصمیم دولت دفاع کرده و بازگشت را نه تنها ممکن، بلکه مفید دانسته است.
بنارد که از سال ۲۰۰۳ به طور مداوم به افغانستان سفر کرده و از نزدیک با تحولات آن آشناست، می‌نویسد: «در مورد امنیت و ثبات اقتصادی، ارزیابی‌های وزارت امنیت داخلی و وزارت خارجه آمریکا تا حد زیادی قابل قبول‌اند. امروز، افغانستان امن‌تر از هر زمان در دهه‌های اخیر است.»
او با اشاره به رشد اقتصادی ۲.۵ درصدی افغانستان در سال ۲۰۲۴، آن را نشانه‌ای از تاب‌آوری یک کشور منزوی تحت تحریم‌های سنگین می‌داند و می‌نویسد که برخلاف برخی ادعاها، زنان افغان در عرصه اقتصادی فعال هستند؛ از فروشندگان بازار گرفته تا پیشه‌وران خیابانی.
هرچند بنارد اذعان میکند که سیاست طالبان در منع تحصیل دختران بالای کلاس ششم «نابخردانه و برخلاف آموزه‌های دینی» است؛ با این حال او ادعا میکند که در دوره جمهوری مورد حمایت غرب، بسیاری از مناطق کشور حتی همان سطح تحصیلی ابتدایی را هم نداشتند و ارقام رسمی درباره میلیون‌ها دانش‌آموز، «ساختگی و بزرگ‌نمایی‌شده» بودند.
او در دفاع از بازگشت مهاجران تأکید میکند که طالبان برای کسب مشروعیت بین‌المللی و برداشته شدن تحریم‌ها، به آرامش داخلی و رفتار منطقی با بازگشت‌کنندگان نیاز دارد. بنارد به حضور امن چهره‌هایی مانند حامد کرزی و عبدالله عبدالله در کابل به‌عنوان «گواهی زنده» بر امنیت نسبی کنونی اشاره میکند.
وی در انتهای مقاله خود با طعنی ظریف به مخالفان، از وزیر امنیت داخلی آمریکا دعوت میکند که شخصاً به کابل سفر کند و می‌نویسد: «رستورانی در کابل می‌شناسم که پیش‌خدمت‌های جوان و با لبخند آن، منوها را با آیپد به شما ارائه خواهند داد.»
این ادعا در حالی مطرح می‌شود که طالبان پس از بازگشت به قدرت حدود هشتاد فرمان و دستور اجرایی علیه کار و آموزش زنان وضع کرده‌اند. در نتیجه این فرامین زنان از آموزش حتی آموزش طبی منع شدند.
همچنین طالبان در قانون امربه معروف و نهی از منکر شنیدن صدای زنان را نیز منع کرده‌اند.